Vanaf nu staan alle foto's van onze prachtige pelgrimsreis op deze site.
Ze zijn gerubriceerd in 7 albums. Via onderstaande link kunt u erheen klikken. En een keuze maken....
klik hier voor de foto's
maandag 26 oktober 2009
dinsdag 13 oktober 2009
Waar zijn we?
Op 2 oktober 2009 zijn we in Santiago de Compostela aangekomen. Daarna nog Finisterre bezocht. Met de bus. Door het zeer slechte weer. Op 8 oktober zijn we naar huis gereisd. Onze lange reis is voltooid.
Alle verhalen zijn geschreven door Ad. Als je wilt reageren mail dan naar: ad.huson@gmail.com.
Grotere kaart weergeven
Alle verhalen zijn geschreven door Ad. Als je wilt reageren mail dan naar: ad.huson@gmail.com.
Grotere kaart weergeven
maandag 12 oktober 2009
Op zoek naar de adem van het leven.....
Pelgrimeren is als het leven zelf. Je gaat op weg. Kiest een pad. En zoekt je bestemming.
Een pelgrim is op zoek naar de adem van het leven. Door zich open te stellen voor zichzelf en zijn omgeving. En door op pad te gaan. Te kiezen voor een simpel leven. Met alleen het hoogst noodzakelijke bij zich.
Waarom gaat een pelgrim op pad? Ik ben op pad gegaan om het leven te vieren. Velen (wel 80%) gaan op pad om hele andere redenen. Uit verdriet. Verlies. Van baan, partner of kind. Relatieproblemen. Of overgang naar een andere periode in hun leven. Om zichzelf weer te vinden. Veel jongeren gaan omdat ze zich afvragen hoe ze hun leven moeten invullen. Of omdat ze problemen thuis hebben. Er gaan er om puur spirituele en religieuze redenen.
Als pelgrim zie je steeds weer nieuwe horizonten. Krijg je steeds weer nieuwe indrukken. Steeds weer ga je verder. En neem je afscheid. Laat je achter. Om vooruit te zien. En te zoeken naar je bestemming.
Daarbij zijn er gidsen onderweg. Soms tekens op je pad. In de omgeving, de natuur. Vaak mensen die je ontmoet. Je pad kruisen. Of met je oplopen. Soms maar heel kort. Soms langer. Soms voor altijd.
Het pad is vaak helder. Goed gemarkeerd. Maar even vaak moet je het zoeken. En af en toe is het volkomen onlogisch en onvindbaar. In mist of duisternis gehuld.
Het pad van ieder mens heeft ook iets goddelijks. Omdat je mag weten dat je uniek bent. Dat je goed bent zoals je bent. Dat je jezelf mag aanvaarden. Dat je geroepen bent tot leven.
Maar het pad wil wel gevonden worden. Het komt niet naar je toe. Je moet zelf de eerste stap zetten. Net als met het mysterie van de Eeuwige. Ook die wil gevonden worden.
Zo zijn we onderweg. Op de hartenklop van het leven. Met een vast ritme. Iedere dag. Vroeg in de morgen, aan de rand van de ontwikkelende dag, zuig je het leven in je op. Nog in het donker ga je op weg. Dan is je voetstap nog in duisternis gehuld. Maar langzaam breekt de dageraad aan.
En onderweg ontmoet je mensen. Jong en oud. Uit alle windstreken. Met alle talen. En je herkent in hun gelaat je reisgenoot, je naaste, je geliefde. Mensen die zich openstellen voor elkaar. Die bereid zijn zich aan elkaar te geven. En te delen. Je loopt samen op. Soms lang. Soms kort.
En soms sta je stil. Bij vreugde en bij verdriet. Of aarzelt je voetstap. Maar steeds ga je weer door. Op zoek naar wat het leven voor je betekent. Op zoek naar de adem van het leven. Naar de adem van jouw leven.
Een pelgrim is op zoek naar de adem van het leven. Door zich open te stellen voor zichzelf en zijn omgeving. En door op pad te gaan. Te kiezen voor een simpel leven. Met alleen het hoogst noodzakelijke bij zich.
Waarom gaat een pelgrim op pad? Ik ben op pad gegaan om het leven te vieren. Velen (wel 80%) gaan op pad om hele andere redenen. Uit verdriet. Verlies. Van baan, partner of kind. Relatieproblemen. Of overgang naar een andere periode in hun leven. Om zichzelf weer te vinden. Veel jongeren gaan omdat ze zich afvragen hoe ze hun leven moeten invullen. Of omdat ze problemen thuis hebben. Er gaan er om puur spirituele en religieuze redenen.
Als pelgrim zie je steeds weer nieuwe horizonten. Krijg je steeds weer nieuwe indrukken. Steeds weer ga je verder. En neem je afscheid. Laat je achter. Om vooruit te zien. En te zoeken naar je bestemming.
Daarbij zijn er gidsen onderweg. Soms tekens op je pad. In de omgeving, de natuur. Vaak mensen die je ontmoet. Je pad kruisen. Of met je oplopen. Soms maar heel kort. Soms langer. Soms voor altijd.
Het pad is vaak helder. Goed gemarkeerd. Maar even vaak moet je het zoeken. En af en toe is het volkomen onlogisch en onvindbaar. In mist of duisternis gehuld.
Het pad van ieder mens heeft ook iets goddelijks. Omdat je mag weten dat je uniek bent. Dat je goed bent zoals je bent. Dat je jezelf mag aanvaarden. Dat je geroepen bent tot leven.
Maar het pad wil wel gevonden worden. Het komt niet naar je toe. Je moet zelf de eerste stap zetten. Net als met het mysterie van de Eeuwige. Ook die wil gevonden worden.
Zo zijn we onderweg. Op de hartenklop van het leven. Met een vast ritme. Iedere dag. Vroeg in de morgen, aan de rand van de ontwikkelende dag, zuig je het leven in je op. Nog in het donker ga je op weg. Dan is je voetstap nog in duisternis gehuld. Maar langzaam breekt de dageraad aan.
En onderweg ontmoet je mensen. Jong en oud. Uit alle windstreken. Met alle talen. En je herkent in hun gelaat je reisgenoot, je naaste, je geliefde. Mensen die zich openstellen voor elkaar. Die bereid zijn zich aan elkaar te geven. En te delen. Je loopt samen op. Soms lang. Soms kort.
En soms sta je stil. Bij vreugde en bij verdriet. Of aarzelt je voetstap. Maar steeds ga je weer door. Op zoek naar wat het leven voor je betekent. Op zoek naar de adem van het leven. Naar de adem van jouw leven.
zaterdag 10 oktober 2009
Met nieuwe ogen zien....
En dan zie je alles weer opnieuw. Je vrouw. Je kinderen. Je kleinkind. Je schoonmoeder. Je familie. Je vrienden en vriendinnen. En je ziet ze opnieuw. Met nieuwe ogen.
Marja heeft een nieuwe bril. Ze is blij maar moe. Heel druk geweest. In haar werk. Thuis. Met alle geregel de laatste dag. Mijn kinderen. Goede berichten over hun ontwikkelingen. Onze oudste dochter; moe en prachtig zwanger. Teleurgesteld dat we elkaar pas een dag later treffen. Mijn kleinkind (22 maanden); ze is duidelijk gegroeid. Beweegt zich makkelijker. Praat beter. En kent opa zelfs nog na zo'n lange tijd! Ze vliegt me in de armen. Heerlijk. Mijn schoonmoeder, die aankomt met twee heerlijke ovenschotels. En die ik al gelijk te weinig aandacht geef. Onze vele vrienden en vriendinnen. En zelfs familie van ver weg. 's Avonds in grote getale aanwezig. Hartverwarmend. Dirk is er, die na een ernstig ongeluk deze zomer in een rolstoel geraakt is. Maar aanstekelijk optimistisch. Herman, met goed nieuws; hij heeft weer een baan. Maar er ontbreken er ook. Het verlies is nog te dichtbij. Het verdriet zit nog te diep. Het echte leven is nog onmogelijk op te pakken. Zo zie je met nieuwe ogen wat het leven brengt.
En je ziet je huis. Je eigen plek. Rustplaats en haven. Het is mooier dan voorheen. Je ziet de vele veranderingen (verbeteringen) die Marja heeft doorgevoerd. En je bent blij. Hier is waar je hoort. Hier is waar je leeft. Hier is waar je liefhebt... Allen die je dierbaar zijn.
Zondag. Mijn eigen kerk. Een warm bad van begroeting en belangstelling. En van samen vieren. Met een heel toepasselijk thema: Dat rijkdom en de talloze impulsen die je dagelijks krijgt je vaak verhinderen bij jezelf te blijven. Sterker, vervreemden je van wie je bent. Hoe anders is dat als je een pelgrimsreis maakt. Ik heb dat voorrecht gehad. En kijk nu weer met nieuwe ogen naar de werkelijkheid waarin ik leef.....
Marja heeft een nieuwe bril. Ze is blij maar moe. Heel druk geweest. In haar werk. Thuis. Met alle geregel de laatste dag. Mijn kinderen. Goede berichten over hun ontwikkelingen. Onze oudste dochter; moe en prachtig zwanger. Teleurgesteld dat we elkaar pas een dag later treffen. Mijn kleinkind (22 maanden); ze is duidelijk gegroeid. Beweegt zich makkelijker. Praat beter. En kent opa zelfs nog na zo'n lange tijd! Ze vliegt me in de armen. Heerlijk. Mijn schoonmoeder, die aankomt met twee heerlijke ovenschotels. En die ik al gelijk te weinig aandacht geef. Onze vele vrienden en vriendinnen. En zelfs familie van ver weg. 's Avonds in grote getale aanwezig. Hartverwarmend. Dirk is er, die na een ernstig ongeluk deze zomer in een rolstoel geraakt is. Maar aanstekelijk optimistisch. Herman, met goed nieuws; hij heeft weer een baan. Maar er ontbreken er ook. Het verlies is nog te dichtbij. Het verdriet zit nog te diep. Het echte leven is nog onmogelijk op te pakken. Zo zie je met nieuwe ogen wat het leven brengt.
En je ziet je huis. Je eigen plek. Rustplaats en haven. Het is mooier dan voorheen. Je ziet de vele veranderingen (verbeteringen) die Marja heeft doorgevoerd. En je bent blij. Hier is waar je hoort. Hier is waar je leeft. Hier is waar je liefhebt... Allen die je dierbaar zijn.
Zondag. Mijn eigen kerk. Een warm bad van begroeting en belangstelling. En van samen vieren. Met een heel toepasselijk thema: Dat rijkdom en de talloze impulsen die je dagelijks krijgt je vaak verhinderen bij jezelf te blijven. Sterker, vervreemden je van wie je bent. Hoe anders is dat als je een pelgrimsreis maakt. Ik heb dat voorrecht gehad. En kijk nu weer met nieuwe ogen naar de werkelijkheid waarin ik leef.....
Thuiskomst...
Wat een thuiskomst. Wat een verrassing. Mijn pad is de laatste meters verlicht met honderden kaarsjes!
Met flinke vertraging, pas 1 uur 's-nachts, kom ik thuis aan. In plaats van om drie uur op Eindhoven, landen we om tien uur op Charleroi. Op ruim drie uur rijden. Dat betekent voor Marja heel veel werk. Iedereen informeren dat ik later ben.
En op en neer naar Charleroi rijden. Ik bewonder haar.Ik stap uit aan het begin van de Holthuizerdreef. Met het lopen van het laatste stuk wil ik mijn lange reis naar Santiago ritueel afsluiten. Door het late uur verwacht ik het stuk alleen te gaan. Maar al snel zie ik Gerdine met de filmcamera beelden maken. Ze wijst me hoe ik moet gaan. Over het voetpad (meestal loop je bij ons over de straat). Gelijk kom ik bij een bord. Daarop het mooie lied: Voorwaarts Christenstrijders.... met de aanduiding: Nog 650 meter. Vervolgens staat om de 100 meter de nog te lopen afstand
aangegeven. Halfverwege staat Ruud me op te wachten. Nog 300 meter. Dan worden het tientallen meters. En dan sta ik op korte afstand van ons huis. En zie dat de laatste 20 meter van mijn pad aan beide zijden sprookjesachtig verlicht is met honderden waxinelichtjes. Zo stap ik in een zee van licht naar huis. Kan het mooier? Kan het symbolischer? En wordt hartelijk begroet door Wilmy, Wim en Jan. En er is champagne!Wat een thuiskomst, wat een afsluiting.
De volgende morgen vliegt Fleur (onze kleindochter) me in de
armen. En word ik geïnterviewd door Huissen TV. En er is een groot feest. Met familie, vrienden, buren en kennissen. En zo word ik hartverwarmend onthaald. Een prachtige afsluiting.
dinsdag 6 oktober 2009
Dag 122 Finisterre - Santiago de Compostela
Vandaag met de bus terug naar Santiago. Een prachtige en lange rit. Die hoofdzakelijk langs de kust voert. Vanavond vertrekt Julia met de nachttrein naar Madrid. Vandaar met het vliegtuig naar Hamburg. Om morgenavond gelijk weer met haar bijbaan te starten (serveerster).
Donderdag naar huis. De camino is afgerond. Het 'normale' leven wacht. En ook wel het comfortabele. Geen slaapzalen. Geen pelgrimsmenu's. Geen handwasjes meer. Eigen bed. Eigen douche. Eigen vrouw en kinderen. Heerlijk. Het is hier al wat herfstig. Dat versterkt het verlangen naar thuis. Naar een knapperig haardvuur. En een goed glas wijn samen met mijn geliefde.
Binnen enkele dagen komt er nog 1 verhaal. Over: Wat pelgrimeren nu eigenlijk is. Waarom doen zoveel mensen het? Hoe werkt het?
Het verhaal heeft al een titel: 'Op zoek naar de 'adem' van het leven...'
Donderdag naar huis. De camino is afgerond. Het 'normale' leven wacht. En ook wel het comfortabele. Geen slaapzalen. Geen pelgrimsmenu's. Geen handwasjes meer. Eigen bed. Eigen douche. Eigen vrouw en kinderen. Heerlijk. Het is hier al wat herfstig. Dat versterkt het verlangen naar thuis. Naar een knapperig haardvuur. En een goed glas wijn samen met mijn geliefde.
Binnen enkele dagen komt er nog 1 verhaal. Over: Wat pelgrimeren nu eigenlijk is. Waarom doen zoveel mensen het? Hoe werkt het?
Het verhaal heeft al een titel: 'Op zoek naar de 'adem' van het leven...'
maandag 5 oktober 2009
Dag 121 Finisterre
Als herboren mensen laten we Kaap Finisterre achter ons. En keren terug naar het gewone leven. Met de wind en de regen in onze rug kijken we vol verwachting vooruit.
Rond de middag zijn we in Finisterre aangekomen. Met de bus. Na een rit van drie uur. De laatste stop voor Finisterre stapt Julia in. Zij is met de bus uit Muxia gekomen. Het pad is te gevaarlijk om te voet af te leggen. We zoeken een pension. En na de lunch op stap. Nog drie kilometer. Worstelen tegen weer en wind.
En dan zien we het: Kaap Finisterre. Of beter: Faro de Finisterre. De vuurtoren. Aan de 'Costa da Morte'. Het eind van de wereld. Met het laatste caminopaaltje: 0.00 km. Er staat een spreuk: 'May peace prevail on earth'. Mooi. Kaap Finisterre: indrukwekkend, guur en verlaten. Hier sluiten we de camino echt helemaal af.
We kijken er een tijdje rond. Komen Rudi en Margit weer tegen. Maken foto's. Op de terugweg stopt een auto. Rogier springt er uit. Komt met open armen op ons af en omhelst ons. Rogier hebben we samen met Chris diverse keren onderweg ontmoet en gesproken. Nu zijn hun vrouwen gekomen en reizen ze nog even rond. Leuk. Zo gaat dat op de camino. Morgen weer terug naar Santiago. Woensdag naar Coruña. En donderdag....
Rond de middag zijn we in Finisterre aangekomen. Met de bus. Na een rit van drie uur. De laatste stop voor Finisterre stapt Julia in. Zij is met de bus uit Muxia gekomen. Het pad is te gevaarlijk om te voet af te leggen. We zoeken een pension. En na de lunch op stap. Nog drie kilometer. Worstelen tegen weer en wind.
En dan zien we het: Kaap Finisterre. Of beter: Faro de Finisterre. De vuurtoren. Aan de 'Costa da Morte'. Het eind van de wereld. Met het laatste caminopaaltje: 0.00 km. Er staat een spreuk: 'May peace prevail on earth'. Mooi. Kaap Finisterre: indrukwekkend, guur en verlaten. Hier sluiten we de camino echt helemaal af.
We kijken er een tijdje rond. Komen Rudi en Margit weer tegen. Maken foto's. Op de terugweg stopt een auto. Rogier springt er uit. Komt met open armen op ons af en omhelst ons. Rogier hebben we samen met Chris diverse keren onderweg ontmoet en gesproken. Nu zijn hun vrouwen gekomen en reizen ze nog even rond. Leuk. Zo gaat dat op de camino. Morgen weer terug naar Santiago. Woensdag naar Coruña. En donderdag....
Abonneren op:
Posts (Atom)